Over een paar dagen ga ik een retraite volgen in Rome. Hij wordt verzorgd door de University of Massachusetts Medical School, de bakermat van de Mindfulness. Het thema van de retraite was voor mij de aanleiding om me er een paar weken geleden voor in te schrijven: “The way of silence and of listening”. Mijn goede voornemen dit jaar is om meer zaken met aandacht te doen (meer Mindful te zijn). Deze retraite leek me een prachtige kans om daar een goede start mee te maken. Aandacht voor de stilte, aandacht voor wat om je heen is door te luisteren.
Ik had er al een mooi romantisch beeld van gesponnen in mijn hoofd: een retraite in een klooster in Rome (basic natuurlijk dat spreekt voor zich, maar hé wel Italiaans, dus vast goed eten en lekkere koffie), een eenpersoons kamer waar ik me fijn zou kunnen terugtrekken met een boek ter contemplatie, verrassende oefeningen in luisteren, geleide meditaties die ik misschien wel in het Italiaans zou kunnen volgen en ik daar een beetje Zen rondlopend, me bewust van hoe een voet aanvoelt als je loopt, alles met aandacht, merkend welke nieuwe indrukken zich aan mij zouden openbaren.
Niet dus.
Of misschien een deel. Maar niet het stuk over dat boek in dat kamertje en die oefeningen in luisteren enzo. Want vandaag ontving ik de uitnodiging met nadere informatie. Daarin wordt mij gevraagd om mijn boeken, laptop, pennen, potloden, E-book etc. thuis te laten om mij volledig te kunnen concentreren op de stilte. En ineens wordt het me klam om het hart, zoals mijn moeder zou zeggen. Vijf dagen niet praten en ook nog eens geen afleiding! Gelukkig heb ik één houvast: mijn altijd en immer ratelende brein om mij gezelschap te houden. Want als ik een ding weet na zo’n vijf jaar mediteren, is dat het in mijn hoofd niet makkelijk stil te krijgen is. Ik hoop dat mijn fantasieën over het Italiaanse eten waar blijken te zijn. En ik ben benieuwd hoe sprakeloos (of niet) mijn brein wordt als we samen de stilte in de ogen kijken.
8 Comments