Een paar maanden geleden luisterde ik regelmatig naar een podcast over de Amerikaanse Burgeroorlog. Iedere aflevering werd door de makers, het echtpaar Tracy en Rich, afgerond door de belangrijkste punten voor de luisteraar samen te vatten. Rich gebruikt er zo’n mooie Engelse uitdrukking voor: ‘Well folks, it’s time to wrap things up.’ Ik stelde me altijd voor dat ze, gezeten aan hun keukentafel, bekeken welke president of belangwekkende slag deze aflevering de moeite van het inpakken waard was.
Mijn geliefde en ik hebben ook de gewoonte om eind december te bekijken wat dit jaar de moeite van het inpakken waard is. Wat die hoogtepunten vaak gemeen hebben, is dat ze afwijken van het gewone. Veel van die inpakmomenten zijn dan ook terug te vinden in vakanties. De nacht in Italië bijvoorbeeld dat we besloten om vanwege de temperatuur buiten te slapen. Een grote klamboe was de flinterdunne wand tussen ons en de wilde woeste buitenwereld. We waren voorbereid op een doorwaakte nacht vanwege de familie zwijn die, gezien de sporen, ’s nachts vaak komt picknicken, of door knirpende krekels. We werden echter omgeven door zo’n immense stilte dat we dieper sliepen dan we in tijden hadden gedaan.
Maar ook de wandeling die ik dit jaar van ons huis in Voorburg naar het Statenkwartier in Den Haag maakte is een mooi voorbeeld. Ik deed dat ter voorbereiding op onze wandelvakantie in Schotland. Het leek me vooraf een mega-afstand en ik besloot om mijn OV-kaart voor de zekerheid in mijn tas te stoppen. Maar na twee uur lopen door stukken van Den Haag waar ik daarvoor nog nooit was geweest, kwam ik moe maar voldaan op mijn afspraak aan. Een overwinning op mezelf en dus de moeite waard om te worden ingepakt.
Bijzonder genoeg is de verdrietigste gebeurtenis dit jaar degene die met stip op nummer één terecht komt. Het is de dag dat ik afscheid ging nemen van mijn hartsvriendin Mariska. Ik wilde haar voordat ze zou overlijden nog graag vertellen wat haar vriendschap voor mij had betekend. De vriendschap die altijd zó vanzelfsprekend was, dat-ie nooit onderwerp van gesprek was geweest. Maar toen ik wist dat ze zou gaan overlijden vond ik het belangrijk om heel zorgvuldig mijn woorden te kiezen om haar te bedanken. En dus besloot ik een brief te schrijven en die voor te lezen. Ik heb me niet vaak zo kwetsbaar en tegelijkertijd zo vastberaden gevoeld als op dat moment. Die ochtend kreeg onze vriendschap er een onuitwisbare herinnering bij. Hij krijgt een extra kleurrijk en zacht laagje vloeipapier bij het inpakken.
Als ik op 31 december de hoogtepuntendoos van dit jaar dicht doe, is hij gevuld met veel waardevolle ervaringen. Ik vermoed dat hij met regelmaat uit mijn geheugenkast tevoorschijn gehaald zal worden.
2 Comments