Colour changing card trick

Het is zaterdag; de fijnste dag van de week. Het begint met de weekend-editie van de Volkskrant, ontbijtje, koffie, nog een koffie en, ok, nog één koffie dan. Douchen, kloffie bij elkaar zoeken en dan een boodschappenlijstje maken. Kaas van Koen, groente en fruit van Piet Praatje, olijven en smaakvolle smeersels bij de Turkse jongens, noten van de Notenkoning en bloemen bij de zorgelijke bloemenman. Ik zie mezelf  slenteren, inspiratie opdoend voor allerlei lekkere gerechten dit weekend.

Maar de werkelijkheid is weerbarstiger. Ik heb mijn fiets nog niet weggezet, of mijn vinnige marktvrouw-variant schudt mij wakker uit mijn romantische droom. Die fiets kan beter ergens anders staan; je zal zien dat ik straks weer ben ingebouwd door al die sukkels die niet snappen dat je ruimte nodig hebt náást je fiets om alles in je tassen te laden. Ze blikt alvast een aantal kramen vooruit om te concluderen ‘dat het vandaag gelukkig wel meevalt met de drukte’. Bij Piet Praatje staan slechts drie klanten, maar de prijs die hij vraagt voor z’n sinaasappels (drie euro!) gaat ze er in geen drie jaren voor betalen. Dan maar door naar de drukke groentekraam. Goed kijken wie er al staat. Let op die man met z’n grote boodschappentas! Die is dus duidelijk ná jou gekomen, ook al heeft hij zich nu al met z’n pronte pens naar voren geperst door de klanten heen. En ook die oude vrouw op rechts in de gaten houden. Die kan zomaar haar leeftijd in de strijd gooien om even voor te mogen. Als ik aan de beurt ben, laat ze me mijn lijstje afraffelen, afrekenen en verder hollen. In mijn ooghoeken zie ik dat er nog druiven in de aanbieding waren. Maar geen haar op haar hoofd die erover piekert om weer met mij in die rij te gaan staan. 
Na alle kramen op die manier te hebben afgewerkt en met mijn volle tas, loop ik dan eindelijk in die slentergang richting mijn fiets. Echt leuk die markt, maar vanwaar die vinnigheid als ik niet eens haast heb?

Op de fiets terug naar huis, moet ik denken aan een YouTube filmpje dat de Colour changing card trick heet. Je kijkt naar een filmpje waar op miraculeuze wijze het hele pak speelkaarten van kleur verandert, op één na.

(Spoiler-alert: als je het filmpje graag zelf wilt bekijken, moet je dat eerst even doen, want als je doorleest geef ik van alles weg!)

Doordat je zo gefocust bent op de kaarten, heb je niet door dat het hele decor (inclusief kleding van de goochelaar en het tafelkleed waarop de kaarten worden neergelegd) van kleur verandert. De vinnige marktvrouw in mij, is alleen maar bezig met opletten of er geen mensen zijn die willen voordringen. Maar net zoals me overkwam bij het YouTube filmpje, geeft dat een beperkt zicht op de werkelijkheid.  Zou het niet leuk zijn als het me nog eens overkomt dat ik, in trance geraakt door de aanblik van mooie rozeval aardappeltjes en wat daar allemaal niet mee te doen valt, en, ohhh, die dieprode trostomaten, of misschien toch die helder oranje worteltjes en, hé, er zijn weer witte asperges, wordt aangestoten door iemand die zegt: ‘U was toch aan de beurt?’

Geschreven door

2 Comments