Wie zichzelf (nog beter) wil leren kennen, neme een tuin op afstand. Eentje in Italië bijvoorbeeld, waar je niet al te vaak komt en waar het groen er lustig op los woekert als je weg bent. Ik ontdekte op die manier dat ik een meer dan gewillig slachtoffer ben van beloftes over ‘snel en makkelijk’ waar het onkruidverwijdering betreft. Bijvoorbeeld voor tuinhandschoenen met versterkt wijsvingerstuk en behoud van optimale gevoeligheid! Hierdoor wordt onkruid trekken een peulenschil!
Met een setje van die nieuwe tuinhandschoenen aan de handen, stond ik twee weken geleden te overpeinzen hoe ik te werk zou gaan. Ik had in eerdere zomers al diverse strategieën geprobeerd. Tot mijn grote schaamte moet ik bekennen dat ik de allereerste zomer het onkruid te lijf ging met Round-up Eco. Het huis had al jaren leeg gestaan en de natuur had zich een grotere plaats toebemeten dan ik aanvaardbaar vond. Het achtervoegsel ‘Eco’, gaf me het rustige gevoel dat ik vrijelijk kon spuiten zonder al te veel schade aan te richten aan de omgeving. Het werkte uitstekend: alles wat geen tegel was, lag binnen een paar dagen gestorven aan mijn voeten. Dat leek me op de een of andere manier toch niet zo heel erg eco en dus besloot ik dat daar een volgende zomer iets nieuws voor in de plaats moest komen. Dat werd de zomer van de draaiende ijzerborstel. Een vage Wehkamp-achtige brochure had mij weten te overtuigen dat hun op een accu werkende, ronddraaiende ijzerborstel aan een stokje, het onkruid in no time tussen de tegels uit zou werken. Zonder zweten en bukken! Uw buren zullen jaloers zijn! Alleen even na-bezemen! Ik was verkocht, zelfs zonder buren in onze omgeving. Nadat de accu een nachtje had staan opladen, installeerde ik hem op de handgreep aan de stok die ik precies op mijn armlengte had afgesteld. Daar gingen we! De kluiten aarde vlogen me om de oren en na een half uur lag het onkruid er schoongeborsteld tussen de tegels bij. Ik kon precies zien waar ik het er nu uit moest trekken. Hartstikke handig en gelukkig geen buren in de omgeving om me uit te lachen. Omdat de vage Wehkamp-leverancier mij nu wist te wonen, werd ik bestookt met nieuwe folders die ik niet kon laten liggen zonder ze even in te kijken en zag toen het apparaat voor de zomer daarop: de onkruidbrander! Het was een vergelijkbare, op lengte instelbare stok, alleen voorzien van een gasbrander op campinggas in plaats van een ronddraaiende ijzerborstel. Onkruid verwijderen met wortel en tak! Diepe reiniging!Ik was weer om. Gewapend met mijn brander en mijn ‘draagt u vooral goed gesloten schoenen die niet van kunststof zijn!’-schoenen ging ik het groen te lijf. Maar het Italiaanse groensel leek wel hardnekkiger dan dat van de Wehkamp: ik brandde en brandde en na een half uur was mijn eerste campinggasbusje op en had ik nog maar 4 m2 schoongebrand. Dat schoot niet op en bovendien was het onkruid sterker dan de brander: na een paar dagen staken de eerste tekenen van leven al weer hun kopje boven de grond. Mijn conclusie na een paar zomers ‘snel en makkelijk uw onkruid te lijf’, was dat dat niet bestond als het ging om echt onkruid.
Dus daar stond ik, met mijn nieuwe handschoenen. Dit zou de zomer van het edele handwerk worden. En omdat ‘effe snel’ toch wel erg bij me lijkt te passen, begon ik als een dolle te rauzen. Met handenvol werd het gras en al het andere ongewenste groen door mij tussen de voegen uitgescheurd. Het geluid dat dat maakte deed me denken aan grazende paarden die met hun lippen het gras afscheuren. Maar, ho! Gras afscheuren? Dat was het zelfde als gras maaien: dan stond het er morgen weer! Ik had toch vakantie? Waar was dan dat ‘snel en makkelijk’ voor nodig? Zou ‘degelijk en goed’ niet veel meer in aanmerking komen? En zo besloot ik deze week om onkruidfluisteraar te worden. Deze methode bestaat er uit dat iedere groene spriet wordt vastgepakt en dat samen wordt besloten hoe hij zich uit de voeg wil laten verwijderen. Soms met een kort rukje, soms door eerst samen een rondedansje te maken en pas dan de dronken geworden wortels los te gooien en soms door heel beheerst kaarsrecht omhoog stengel en wortel uit de aarde te trekken. Zo heb ik dus een groot nieuw talent bij mezelf ontdekt. En met de ongekende mogelijkheden om dit talent tot volle wasdom te brengen, voorzie ik dat ik op korte termijn niet anders dan fluisterend tegen groen door het leven zal gaan. Tenzij de een of andere Wehkampfolder mij weer op andere gedachten brengt natuurlijk.
4 Comments