Waterbakbezemer

Ik ben niet zo goed in het onderhouden van mijn spullen. Mijn mooie nieuwe fiets die ik vorig jaar kreeg, ziet er stoffig en bemodderd uit. Mijn auto heb ik nog nooit met de hand gewassen. Sterker nog: de keren dat hij door de autowas gaat, is als hij bij de garage een beurt krijgt. De tuintafel staat er haveloos bij, het onkruid tiert welig in de tuin en als ik mag kiezen tussen schoonmaken of een boek lezen, is de keuze snel gemaakt.

Ik zou graag wat meer waterbakbezemer-kwaliteiten willen hebben. Vermoedelijk heeft dat wat uitleg nodig. Ik fietste deze zomer met een vriendin langs het Apeldoorns kanaal toen ons oog werd getrokken door een sluiswachtershuisje. Het stond aan het kanaal in een bak water. Zo diep, dat het leek alsof het water over de drempel heen naar binnen klotste. In de waterbak was een jonge vrouw bezig het water te bezemen. Niet met de bedoeling om het de bak uit te vegen leek het. Maar gewoon, lekker het water te bezemen. Hoeveel gekker kan het worden?

Als we de jonge vrouw aanspreken, blijkt het huisje in de waterbak een van de kunstwerken van de IJssel-biënnale te zijn. Zij is vrijwilligster; geen onderdeel trouwens van het kunstwerk. Het bezemen heeft een heel andere reden. De ontwerpster van dit kunstwerk heeft met opzet op de bodem van de waterbak witte kiezelsteentjes gestrooid. En om ze wit te houden, moeten ze regelmatig geveegd worden omdat er anders wier of modder op komt. Dus een paar keer per dag trekt zij haar kaplaarzen aan, pakt de bezem en veegt in het water de kiezeltjes schoon. “Het ziet er altijd zo prachtig uit als ik het heb gedaan! En ik vind het een hele rustgevende, bijna zen-achtige bezigheid.” En daar heeft ze me ineens te pakken. Zij heeft iets wat in mijn ogen weer zo’n stom onderhoudsklusje is, in iets moois veranderd. Wat zou er gebeuren als ik dat ook eens probeerde? Zou het lukken om mezelf wat meer te herprogrammeren en zo de berg klusjes in en om het huis aan te pakken? Het is een leuk experiment en de beweegrichtlijnen 2017 van de Gezondheidsraad geven me nog een extra zetje in de goede richting.

Ik begin maar met het onkruid in de voortuin. Dat heeft zijn langste tijd gehad! En wat een mazzel: drie dagen droog weer, dus het schilderwerk kan eens even lekker worden aangepakt. Meteen maar even de ramen zemen en op spinnenjacht in mijn werkruimte. Het lijkt nu alsof ik als een razende tekeer ga. Maar niets is minder waar. Ik neem de tijd, haast me niet en geniet eigenlijk zelfs wel van de klusjes. Zou het herprogrammeren zijn gelukt? Ik weet het niet. Ik moet bekennen dat er een vermoeide zucht door me heen ging toen ik vanochtend de voortuin zag. Het onkruid lijkt vastbesloten mij langdurig te gaan testen.

Geschreven door

2 Comments