Saai verhaal: precies een jaar geleden merkte ik dat mijn linker broekspijp rond mijn knie ineens zo strak zat. Gek, dacht ik, een broek krimpt toch niet aan een kant? Toen ik hem ‘s avonds uitdeed, bleek niet mijn broekspijp gekrompen, maar mijn knie ‘gegroeid’. Blijkbaar had ik iets gedaan waardoor er een zwelling was ontstaan. Beetje rust, niet te veel aandacht aan geven. Gaat wel weer over. Dat gebeurde ook, tot hij ineens weer opspeelde. En daarna weer niet en toen weer wel. Toch maar even naar de huisarts die me doorstuurde voor een foto. Niets te zien – zelfs geen slijtage. Geen reuma, geen Bakerse cyste, niets. Maar de frequentie nam toe en ook de heftigheid van de zwelling. Ik besloot het gekwakkel maar eens voortvarend aan te pakken en maakte een paar weken geleden een afspraak met een sportfysio. Hij begreep mijn klachten en we maakten een plan: eerst nog een beetje rust, dan beginnen met lichte oefeningen en als dat goed gaat, door met meer spierversterking. De eerste behandeling en de rust hadden de knie goed gedaan, dus konden we doorschakelen naar fase twee: lichte oefeningen. Al na twee dagen protesteerde mijn knie door weer als vanouds op te zwellen. In overleg stopte ik met de oefeningen en schakelde noodgedwongen terug naar fase 1: rust. En omdat er geen verbetering in zit, heb ik weer een afspraak bij de specialist. Zoals ik al zei: saai verhaal.
Toen ik net begonnen was met de sportfysio zag ik op het internet een spreuk waarvan ik dacht dat ik die nog wel eens zou kunnen gebruiken in een blog over dit hele proces: ‘You don’t have te be great to start, but you have to start to be great’. Het zou een blog worden over hoe wáár deze spreuk is en hoe goed het nu met die knie ging. Als je je maar ergens toe zet, komt de verbetering vanzelf. Maar de werkelijkheid bleek, zoals hierboven beschreven, een stuk minder prozaïsch: hij werd ‘great’, die knie, maar in de letterlijke zin en niet in de bedoelde overdrachtelijke! Ik werd er spinnijdig van. Nou wás ik begonnen om te werken aan dat herstel en werd ik weer terug in m’n hok geduwd. Rust houden was nou niet bepaald ‘aan iets beginnen’ zoals de spreuk mij voorhield. Hoe moest dat herstel in de lieve vrede vorm krijgen?
Toen ik er laatst kort iets over zei tegen een cliënt, keek hij me verbaasd aan. ‘Jij zegt toch altijd tegen mij dat herstel niet lineair gaat? Dat je altijd te maken krijgt met kleinere of grotere dalen waarin het weer even minder goed gaat? Waarom zou dat wél opgaan voor mijn herstel en niet voor dat van jouw knie?’ Ik stond met mijn mond vol tanden. Toen we het nog even over die spreuk hadden, concludeerden we dat hij wat ons betreft gaat over het vergroten van je geestelijke weerbaarheid en veerkracht. Hoe fijn zou het zijn om dat helemaal onder de knie te hebben…
6 Comments