Pijn en lijden
Met een loopneus en een hoofd vol watten zit ik te simmen achter mijn computer. Er komt niets uit mijn handen vanochtend en de wereld lijkt zich tegen mij te keren. De koffie neemt vandaag uitgebreid de tijd om druppel voor druppel in de kan te lopen, de broodrooster slaat daarentegen op hol, wat verkoolde toast oplevert. En van de rook die daarbij vrijkomt besluit de rookmelder op meer dan geagiteerde toon van zich te laten horen. Als ik mezelf in de spiegel tegenkom, zie ik ook al niet veel soeps. Want ook mijn kledingkeuze van vanochtend straalt zelfmedelijden uit: na het douchen ben ik meteen weer in mijn versleten slaaphemmetje gekropen. Nog net niet met een joggingbroek, want daar moet je koorts voor hebben. Het is net negen uur geweest en het komt nu al niet meer goed met deze dag. Ik kan maar beter mijn bed weer in duiken. Maar ook dat is me vandaag niet gegund want er wordt vanochtend een bank bij ons afgeleverd. En ja hoor, heb ik weer, de bezorgers zijn natuurlijk te laat. Al vijf minuten.
Dan gaat de bel van de voordeur. Daar is de bank! Ik weet mijn mopper-mood van me af te gooien en heet de bezorgers zowaar vrolijk welkom. Ze hebben wel zin in koffie en we kletsen wat over hun rit van vandaag. Ondertussen bewonder ik het nieuwe meubelstuk dat beetje bij beetje tevoorschijn komt onder dikke vellen plastic. Een van de mannen vertelt over zijn gedwongen carrière switch. Hij had een eigen bedrijf in de bouw met tien werknemers. Het ging hem voor de wind totdat de opdrachtgever waar hij voor werkte failliet ging en hij werd meegesleept in het faillissement. Hij bleef zitten met een flinke schuld. Nu had hij gelukkig deze baan als bijrijder gevonden. Het grootste deel van zijn salaris ging naar de schuldsanering, maar hij was bezig om uit zijn dal omhoog te krabbelen. Goed gemutst en met de nodige zelfspot doet hij zijn verhaal. De mannen gaan verder naar hun volgende klus. Ik maak nog wat koffie voor mezelf en merk dat mijn mopper-mood de deur al weer op een flinke kier zet. De mannen hadden blaadjes onder hun schoenen en nu moet ik dus ook nog stofzuigen vandaag!
Eerst de bank maar eens uitproberen voordat ik wat ga doen. Hij moet goed zitten, maar vooral ook goed lezen. De stapel nog-te-lezen-boeken lacht mij verwachtingsvol toe en ik pak een boek over omgaan met ongewenst gedrag. Ik stuit op een stuk waar het verschil tussen pijn en lijden wordt beschreven. Pijn, zo lees ik, overkomt iedereen. Of het nu fysieke pijn is of de pijn door het overlijden van een geliefde of het verliezen van een baan. Pijn is onvermijdelijk, maar het lijden aan die pijn is een keuze die iemand maakt door zijn houding of gedrag ten aanzien van die pijn. Bijvoorbeeld door te zwelgen in je verdriet, of (in mijn geval) door een verkoudheid uit te vergroten tot mythische proporties. Nee, dan die bezorger van de bank… Zijn pijn is wel wat groter, maar ik trof weinig (zelfmede)lijden aan in zijn verhaal. Ik heb mijn les voor vandaag weer geleerd. Wat beschaamd loop ik naar boven. Trek een leuk bloesje aan, pak een doos tissues en neem mijn verkoudheid voor wat hij is: de snotneus onder de pijntjes.
Pijn en lijden
3 Comments