Omdat ik zo regelmatig een blaasontsteking heb, werd ik door de huisarts doorverwezen naar een bekkenbodemtherapeut. Bij de intake werd me het hemd (en de broek) van het lijf gevraagd en naar aanleiding daarvan kreeg ik oefeningen mee die ik thuis kon gaan doen. Een belangrijke ‘plas’-instructie was dat ik nooit boven een toilet moest hàngen, maar altijd moest gaan zìtten, dan mijn bekkenbodemspieren ontspannen en de tijd nemen om helemaal uit te plassen (spoiler-alert: intiemer dan dit wordt het niet). Dat klinkt nou niet bepaald ingewikkeld, maar dat viel tegen. Blijkbaar heb ik ooit de gedachte omarmd dat ik zaken vooral ‘effe snel’ moet doen, ook als ik geen haast heb. Effe snel de afwas in de machine, effe snel boodschappen halen, effe snel koken, effe snel mijn administratie doen en blijkbaar ook effe snel plassen.
Toen ik me dit gewaar werd, moest ik terugdenken aan mijn bezoek van enige jaren geleden aan Plum Village, een boeddhistenklooster in Frankrijk. Je kan je daar als bezoeker enige tijd aansluiten bij de kloosterlingen en deelnemen aan het kloosterleven. Dat betekent ook dat je dagelijks een taakje in de huishouding krijgt. Op een dag werd ik toegewezen aan de naaikamer en kreeg de opdracht om meditatiekussentjes te vullen met boekweitzaad. Die kussentjes worden gebruikt om zittend op de grond te mediteren. Een vriendelijke non legde uit dat boekweitzaad over uitgelezen kwaliteiten beschikt als vulmateriaal: het voegt zich naar je zitvlak, maar biedt ook de juiste weerstand die nodig is voor een goede houding.
Daar zat ik, omringd door lege hoesjes en een grote zak boekweitzaad. Dat varkentje zullen we wel eens even wassen, dacht ik. Ik begon als een dolle het ene na het andere kussentje te vullen. Ik zou er eerst eens vijf doen, die netjes dichtnaaien en dan kijken hoe ik mijn techniek kon vervolmaken. Die non zou niet weten wat ze zag als ze straks terugkwam. ‘Goh, Corine,’ zou ze zeggen, ‘er is nog nooit iemand geweest die op een ochtend zoveel kussentjes heeft weten te vullen!’ De gedachte was nog niet ontstaan, of ik schoot in de lach. Waarschijnlijk zou er helemaal niemand komen kijken en als dat al het geval was, zouden er zeker geen complimenten worden uitgedeeld. De kloosterlingen gaan er namelijk vanuit dat je alles met je volledige aandacht doet en dat daarin de beloning al ligt besloten. Tot nog toe had ik de kussentjes vrij zielloos – zonder aandacht – gevuld. Dat zou vast geen goede basis bieden aan degene die het wilde gaan gebruiken om te mediteren. Opnieuw pakte ik een leeg hoesje, snoof even aan de stof, liet mijn handen door de boekweitkorrels gaan en was verrast hoe grappig die zaden van vorm zijn en hoe ze zich in prachtige bergjes door mij lieten opscheppen in hun nieuwe behuizing. Het leek alsof ik van de koude naaikamer ineens in de speeltuin was beland.
Ik heb geen idee of het mijn productiviteit van die ochtend heeft beïnvloed, maar het leverde me in ieder geval een ervaring op die ik me nu nog steeds kan herinneren. En ook mijn Chi Kung leraar zegt het tijdens zijn lessen regelmatig: ‘Als je met aandacht beweegt, ervaar je meer.’ Maar mijn ‘effe snel’- default mode is blijkbaar diep ingesleten en denkt: ‘Jahoor, je kan de pot op’. En laat dat in dit geval nou net de oplossing zijn.
1 Comment