Mijn verhalenverteller

De bus waar ik in zit, staat al een poosje stil bij de halte. Rechts van mij zie ik op het plein een joekel van een kastanjeboom. Mijn oog valt op een oude vrouw die eronder rondscharrelt. Haar kleding lijkt al wat jaren mee te gaan, maar alles ziet er keurig schoon uit. Haar voeten zijn gestoken in geitenwollen sokken. Als schoenen heeft ze iets aan wat lijkt op de kniebeschermers die stratenmakers gebruiken. Het zijn een soort zwarte kunststof schuitjes, zonder hak of hielstuk en met een brede band over haar wreef. Ze schuifelt er behendig mee rond. Telkens buigt ze haar bovenlijf naar de grond om een kastanje op te rapen. Maar de manier waarop ze dat keer op keer doet is een klein toneelstukje. Ze strekt bevallig haar rechterarm voor zich uit en buigt ver voorover alsof ze over een muurtje moet reiken om de kastanje te kunnen pakken. Als haar uitgestrekte arm bijna bij de grond is, beweegt ze hem langzaam richting haar tenen en raapt dan de kastanje op die vlak voor haar voeten ligt. Ze stoft hem af, loopt naar het bankje onder de boom, legt hem bij zijn broers en zussen en loopt op een exemplaar af dat opnieuw veel verder van haar voeten af lijkt te liggen dan waar ze hem uiteindelijk opraapt. 
   De bus rijdt weer door en voordat ik het weet, heb ik een paar goede verhalen bedacht om te verklaren wat ik net heb gezien:

  1. Deze mevrouw heeft al enige tijd erge last van haar rug en moet van de fysio zoveel mogelijk strekoefeningen doen op een dag. Ze neemt dat heel serieus en dus probeert ze overal, ook onderweg, oefenmomenten te creëren.
  2. Ze moet weer eens een afspraak maken bij de opticien. Deze bril laat haar namelijk geloven dat de kastanjes een behoorlijk eind bij haar vandaag liggen. Als ze er eentje probeert op te pakken, doet Hans Kazan een truc met een onzichtbaar draadje waardoor de kastanje ineens begint te rollen en pas tot stilstand komt als hij vlak voor haar voeten ligt. Ze heeft zich voorgenomen om niet naar huis te gaan voordat ze snapt hoe die truc werkt.
  3. Nee! Ze is natuurlijk balletdanseres geweest. Niet alleen hebben haar, weliswaar wat schokkerige, maar toch gracieuze bewegingen haar verraden, maar de clou zat hem natuurlijk in het bijzondere schoeisel. Doordat ze prima ballerina was, heeft ze haar voeten kapot gedanst op haar spitzen. Het enige wat ze nu nog kan velen aan haar verminkte tenen zijn haar eigengebreide sokken waar opengeknipte grote crocs omheen gevouwen zitten.

Grinnikend om al die gekkigheid stap ik uit de bus en loop richting het Grand Café waar ik heb afgesproken.  Ik vraag me af wat ik nou precies heb gezien zonder al deze verhalen? Een oude dame die kastanjes raapt via een omweggetje. Niets meer en niets minder. 
   Op dit soort momenten houd ik van mijn verhalenverteller, maar hij kan me soms ook behoorlijk dwars zitten.  Zo was ik laatst ongerust omdat ik een vriendin al zo lang niet te pakken had gekregen. Ik had haar al drie keer gebeld zonder resultaat en zag dat ze al twee dagen haar WhatsApp niet had gebruikt. Voordat ik het wist zag ik ziekenhuisbedden, gebroken benen onderaan de trap, oude geisers met koolmonoxide, etc.  Toen ik ongerust bij haar langs fietste bleek dat ze haar oplader al een paar dagen niet kon vinden. De conclusie die ik trek is dat ik de neurotische versie van mijn verhalenverteller ook gewoon de mond kan snoeren en me op zo’n moment gewoon houd bij de feiten. Niets meer en niets minder.

Geschreven door

3 Comments