Wandelangst

Ik ga op wandelvakantie. In Schotland. Zo’n vakantie waarbij iemand achter je aan rijdt en je koffertje van hotel naar hotel brengt. Maar hij moet met z’n auto over het asfalt en ik mag over bos- en bergpaden. Ik ben dus de mazzelaar in dit verhaal. De prachtige foto’s op de website laten een zonovergoten landschap zien, dat voornamelijk groen is. Heel erg groen. En sinds kort snap ik waarom. Zodra ik had geboekt, had ik op mijn weer-appje ‘Jedburgh’ als plaats toegevoegd, het begin- en eindpunt van de zesdaagse rondwandeling. En dus kijk ik regelmatig even naar de weersomstandigheden. Die zijn heel constant: regen. Geen buien, nee, regen.

Google begint mij allerlei advertenties van sneldrogende wandelkleding te tonen. Niet voor niets natuurlijk: ik surf me werkelijk gek om de beste regenjas te vinden, want de mijne lekt op de naden. En als je iets niet wilt… Dus heb ik er eentje gevonden die nog stand houdt bij een waterkolom van 15 meter. Dat moet wel lukken lijkt me.
   Mijn wandelschoenen die ik ooit had overgenomen van een vriendin hadden nooit echt lekker gezeten. Mijn voeten kwamen er vaak verkrampt uit. En als je iets niet wilt… Dus heb ik dagen doorgebracht bij Bever en een paar gevonden waarvan ik vermoed dat ze me de Schotse heuvels kunnen helpen bedwingen.
   Verder ligt er al een sneldrogende en ademende broek klaar, een assortiment Snelle Jelle’s en andere energiebommen voor als je een wegtrekker hebt, een regenhoed die ook dienst kan doen als paraplu want daar is natuurlijk geen plek voor in mijn kleine dagrugzak die ik speciaal hiervoor heb opgediept uit de mottenballen, blarenpleisters in diverse formaten (alhoewel ik die natuurlijk niet nodig zal hebben nu mijn nieuwe schoenen na een week al zo goed ingelopen zijn), tijgerbalsem om de vermoeide spieren op te peppen en een grote katoenen sjaal die ook dienst kan doen als picknickkleedje, handdoek of mitella in case you never know. Een vriendin met veel wandelervaring heeft een mooi haakje voor mijn hoed gekocht, zodat ik hem daarmee aan m’n rugzak kan hangen als het een keertje niet regent. 
   Het gidsje waarin de wandeltocht tot in detail staat beschreven en het pak kaarten van het gebied (schaal 1:25.000) zijn vorige week binnen gekomen. De app waarmee ik die ook digitaal off-line kan raadplegen is geïnstalleerd. Van een Schotland-expert kreeg ik de tip om Avon Skin so Soft te bestellen. Niet omdat mijn huid nu zo ruw is, maar omdat de Schotse knutjes de geur ervan haten waardoor je skin so soft blijft, als hij was voordat je op vakantie ging. 
   Dagelijks doe ik wat oefeningen om de spieren alvast te trainen. Wandelingen waar ik vroeger mijn neus voor ophaalde, want te saai, door de stad of over asfalt, voldoen nu prima om de benen te laten wennen.

Naar mate de dag van vertrek dichterbij komt, nemen de voorbereidingen een steeds groter deel van mijn dag en mijn geest in beslag. Ik ben er klaar voor, zeg ik tegen mezelf. Maar het feit dát ik dat moet zeggen bevalt me helemaal niet. Ik merk dat ik bezig ben om het monster van Loch Ness in mij te bezweren, want diep ik mijn hart vind ik het reuze spannend wat ik ga doen. Nog nooit eerder heb ik 110 kilometer gelopen in zes dagen. Voor doorgewinterde Nijmegen-fanaten is het een ommetje; voor mij voelt het alsof ik de Elfstedentocht ga doen. 
   Ik herinner me een eerdere blog over de cirkel van invloed en de cirkel van betrokkenheid. Als ik er over nadenk lijkt het er op dat ik mijn wandelangst heb geprobeerd te bedwingen door me te richten op zaken waar ik enigszins invloed op heb, zoals mijn wandelspullen. En dat allemaal om de gevolgen te beperken van wat ik niet in de hand heb: het weer en hoe het lijf reageert op dag na dag de wandelschoenen aan en lopen. Maar de grootste invloed had ik kunnen hebben op mijn wandelconditie en daar heb ik wel wat steken laten vallen. Ik heb mezelf niet echt aan een strak trainingsschema onderworpen, dus die wandelangst is vrij reëel. Gelukkig heb ik in mijn wandelgids ook al gelezen dat er bussen rijden in Schotland. Misschien vanmiddag nog eens even zoeken naar een OV-app en kijken of er een OV-chipcard voor buitenlanders bestaat. Dat houdt me wel weer even van de straat. Tegen beter weten in.