Bejaard

Op kousenvoeten heeft een nieuw onderwerp zich een forse plek weten te bemachtigen in de gesprekken met mijn vriendinnen: de staat van dienst van het eigen lichaam. De knieën (versleten), de ruggen (stijf), de ogen (van -1 tot -3 als je mazzel hebt) en dan zijn dit nog de minst intieme voorbeelden. Het lichaam van de dames (krasse 55 plussers) wordt oud, maar hun geest wil er nog niet aan. We zien onszelf nog steeds als onweerstaanbare vampen. Mijn moeder (85) heeft me ooit verteld dat ze in haar hoofd altijd 35 jaar is gebleven en iedere keer weer verbaasd is dat haar lichaam daar geen rekening mee heeft gehouden. Ik begin dat steeds beter te begrijpen.

We waren onlangs in Gent en bezochten het vermaarde Design Museum. De naam doet vermoeden dat je in een spectaculair strak ontworpen Rem Koolhaas-gebouw terecht komt, maar Gent heeft gekozen voor een statig 18de-eeuws pand. Terwijl we in de rij stonden voor een kaartje, las ik de entreeprijzen: kinderen tot 12 jaar, studenten en mensen vanaf 65 jaar betaalden € 10,00; de overige bezoekers  € 12,00. Toen we aan de beurt waren overhandigde de vriendelijke man achter de balie ons twee kaartjes, vroeg daar € 20,00 voor en wenste ons een fijn bezoek. Huh? Een kaartje kostte toch € 12,00? Hadden wij nou 65+ korting gekregen? Vertwijfeld en afgeleid zwierf ik daarna door de zalen. Typisch Belgisch natuurlijk: zo voorzichtig en galant dat hij niet eens onze leeftijd had durven vragen. En, horend dat wij uit Nederland kwamen, voorgesorteerd op het idee dat Nederlanders altijd uit zijn op een koopje. Ik had mijn geliefde al eens smakelijk uitgelachen toen hem ooit in het buitenland werd gevraagd of hij in aanmerking kwam voor ‘senior citizen discount’ en nu was het me, zonder dat het me zelfs gevraagd werd, zelf overkomen.

In de verweerde spiegels checkte ik hoe ik er uitzag. Leek ik echt al vijfenzestig? Zou mijn haar toch weer korter moeten? Dat extra kilootje afvallen? Of moesten er juist kilo’s bij om de vouwen op te vullen? En waarom was ik sowieso zo van slag? Wat veranderde er nou werkelijk aan mij als anderen mij tien jaar ouder schatten? Lopend door de oude, door de historie getekende ruimtes van het museum, vroeg ik me af wat ik van het pand kon leren? Misschien wel dat er een hoop op te lappen viel: er was spectaculair verbouwd in een van de bijgebouwen. Een Apple-store-achtige trap slingerde helder wit, sierlijk en royaal van verdieping naar verdieping. Hier oogde het gebouw als een frisse 35-jarige. Moest ik misschien een facelift overwegen? Nee, want als ik eerlijk was, moest ik toegeven dat de verbouwingen in het museum alleen de binnenkant betroffen. De gevel was ongemoeid gelaten. Die was en bleef die van de doorleefde 18de-eeuwse grande dame. Ja, dat was natuurlijk de metafoor: als je binnenkant maar fris blijft, doet de buitenkant er niet toe. Opgelucht liep ik na de laatste zaal weer richting de entree. Er stond een groot bord dat ik eerder niet had opgemerkt: “Wegens de herinrichting van enige zalen, is er deze week een mindering van € 2,00 op de entree.”