Begeertegloed

De laatste keer dat we in ons huis in Italië waren, had ik een van de kamertjes omgetoverd van rommelhok tot schrijfkamer. Door de strakke wanden en de tegelvloer klonk het er alleen nog zo hol. Een wandkleed zou natuurlijk een goede akoestische oplossing zijn.  Maar zat ik wel te wachten op een macraméwerk uit de jaren zeventig? Iemand gaf me de tip om eens op Catawiki, een online veilinghuis, te kijken.

En daar gebeurde het: de bliksem sloeg in. Het wandkleed dat ik hiervoor nog niet kende, maar waar ik nu al geen dag meer zonder kon werd daar te koop aangeboden. Het toeval kon ook niet groter: het was l’Été, de Zomer, van Alfons Mucha, een Tsjechisch kunstenaar die begin 1900 furore maakte in Parijs met zijn Art Nouveau affiches. We waren twee jaar geleden nog naar een tentoonstelling van zijn werk geweest! Dit was een teken van boven: dat kleed was voor mij. Voor mijn geestesoog zag ik het al hangen aan de lichtbeige muur, al het gegalm opnemend in haar getufte vezels. De kleuren van het gewaad van deze Art Nouveau-dame pasten precies, maar dan ook precies bij de kleuren waarin ik het kamertje had geschilderd. Binnen een minuut was ik veranderd van een tevreden vrouw in een begerige.

De begeertegloed die mij zo in vuur en vlam zette had nogal wat voeten in aarde. Al snel bleek dat ik niet de enige was die een oogje op Zomer (zoals ik haar liefkozend was gaan noemen) had laten vallen. Ik moest mijn tegenstanders tijdig uit zien te roken. Maar hoe? Pas over een week zou de veiling sluiten. Door zelf een bod uit te brengen via de app zou ik op de hoogte worden gehouden van een eventuele hogere bieding. Maar maakte ik daarmee geen slapende honden wakker? Zou het niet veel slimmer zijn om vijf minuten voor de sluiting van de veiling mijn slag te slaan? Dat betekende echter nog zeven lange, onzekere en onrustige dagen. Nee, Zomer verdiende het om van mijn liefde op de hoogte te worden gesteld. Schoorvoetend besloot ik me in de arena te wagen en bood een tientje bovenop het staande bod. Binnen een kwartier ontving ik een mail van Catawiki dat ik was overboden. Een kwartier was ze van mij geweest. Een heel kwartier lang. Dit smaakte naar meer. Ik zou ze eens even een poepie laten ruiken: twintig euro er bovenop! Wat dachten ze wel niet? En opnieuw was er na een kwartier een bericht dat ik niet langer de hoogste bieder was. Dat schoot niet op. Ik besloot terug te keren naar mijn plan B en tegen het sluiten van de veiling toe te slaan.

Na een onrustige week waarbij de Catawiki-app vrijwel ieder uur werd geraadpleegd, is het eindelijk dinsdagmiddag geworden. De veiling sluit om half vier. Om drie uur zit ik gespannen klaar om toe te slaan. Ik heb zelfs sponsoring toegezegd gekregen van goede vrienden die er ook van overtuigd zijn dat Zomer in Italië hoort. Ik open de app en zie tot mijn verbijstering de biedingen al over elkaar heen buitelen. Maar gelukkig bieden mijn sponsors uitkomst: ik zet hoog in en mijn bod blijft staan. Alles komt tot rust en ik ben rozig van tevredenheid. Ik heb al bijna een juichend appje verstuurd als een minuut voor de afhamertijd ineens een hoger bod verschijnt. In paniek doe ik nogmaals een bod, waarmee ik ruim boven mijn budget uitstijg. Ik heb het nog niet verstuurd of ik zie alweer een hoger bedrag staan. Verslagen leg ik mijn telefoon neer en ontwaak uit mijn bewustzijnsvernauwing. Omdat het zulk heerlijk weer is, ben ik voor deze exercitie buiten in het zonnetje gaan zitten. De vogels laten weten dat ze er zijn, paarse krokussen prikken door het grasveld en aan sommige struiken verschijnen al groene puntjes. De begeertegloed verdwijnt langzaam van mijn wangen. Geen Zomer, maar wel lente.

Geschreven door

2 Comments