‘Nou, ben je daar niet rijkelijk laat mee?’, hoor ik je denken. Klopt. Volgens de etiquette mag je elkaar tot en met Drie Koningen (6 januari) alle goeds toewensen voor het nieuwe jaar en daarna moet het klaar zijn. Maar dat is misschien een wat bekrompen idee. Afgelopen week zat ik op een avond samen met een vriendin aan de wijn, toen we buiten allemaal …
In de Italiaanse heuvels is een hardnekkige mist neergedaald. Er staat geen zuchtje wind en al dagen weten we niet of de bomen hun blad al hebben verloren of misschien nog mooi staan te kleuren. De verstilling in de natuur heeft ook zijn uitwerking op mij en zorgt voor een soort algehele vertraging. Het lezen van de digitale krant, het gaande houden van twee vuren …
Het is een donkere, grijze ochtend. De regen komt met bakken naar beneden en de rood kleurende amberboom doet daar nog een schepje bovenop door zich gestaag te ontdoen van zijn blaadjes. Zelfs met een extra vest krijg ik het maar niet warm, terwijl de thermostaat aangeeft dat ik niet moet piepen. Er is niets wat mijn aandacht vangen kan vanochtend. Een algehele lusteloosheid heeft …
Het was in de zomer van 1980. Ik had net mijn eindexamen VWO gedaan en werkte in het plaatselijke verzorgingshuis om mijn vakantie bij elkaar te verdienen. Het jaar daarvoor had ik dat voor het eerst gedaan en was als schoonmaakhulp ingezet. Aan het eind van die eerste zomer werd ik bij het hoofd van de huishouding geroepen. Er hadden haar wat klachten bereikt. Zo …
Ik ben op mijn vestje gespuugd door een gastje van een jaar of veertien. Hij liep met een groepje vrienden in het winkelcentrum waar ik ook aan het winkelen was terwijl ik door zijn kluitje matties heen liep. Het deed me meteen denken aan de keer dat ik nog bij Randstad Uitzendbureau werkte en ik een uitzendkracht opving die net was ontslagen. Hij had de …
Het kón – de Italiaanse overheid had Piemonte code geel gegeven – dus het móest. Nog niet eerder waren we zo lang niet in ons Italiaanse huis geweest. Een winter en een voorjaar zonder onze aanwezigheid boezemde me zowel angst als nieuwsgierigheid in. Angst om de hoogte van het onkruid, ongewenste bewoners in de vorm van slangen of adders of ingestorte muurtjes in de tuin …
Ik ben Corine (Wielenga) en ik ben het gezicht achter Invorm. Als coach weet ik een open en veilige omgeving voor mijn cliënten te creëren. Doordat ik in staat ben zaken met een zekere lichtheid te benaderen, durven mensen makkelijk ook zwaardere thema’s met mij te bespreken. Vaak werk ik vanuit mijn eigen kantoor in Voorburg (op 2 minuten lopen van het RandstadRail-station Leidschendam-Voorburg), maar voer ook wel wandelend mijn coachgesprekken.
