Als mijn wekker gaat, trek ik mezelf uit de diepte van mijn droom omhoog en merk dat de zon zich recht in mijn gezicht heeft geboord door het hoge raampje. Ha, een lekkere zomerse dag vandaag, denk ik. Ik sta op, trek de gordijnen open en adem een vleug frisse ochtendlucht in. Maar blijkbaar is het niet zomaar frisse ochtendlucht, want er gaat een alarm af in mijn hoofd. Van het ene op het andere moment ben ik in een melancholische stemming: ik ruik de herfst.
De dagen ervoor had ik het al aan kunnen zien komen. In de tuin zie ik ijverige spinnen hun webben weven, na een winderige dag liggen er overal gele blaadjes en ’s ochtends lijkt het alsof het gras heeft gehuild: als tranen hangt de dauw aan de sprietjes. Herfst. Ik wil er nog niet aan denken. Niet omdat ik een hekel heb aan kleurende bomen of de geur van rottend blad. Maar omdat het betekent dat de zomer voorbij is. De zomer waarvoor ik zoals ieder jaar zoveel leuke plannetjes had. Geen clubjes in de avonden, dus tijd voor romantische dinertjes buiten, spontane borrels op het Plein. Veel van mijn klanten op vakantie, dus gaten in mijn agenda die ik op zou vullen met strand, boeken en fietstochtjes. Dat heb ik ook allemaal wel gedaan…soms. Maar ik heb ook kansen voorbij laten gaan. Vandaar dat gevoel van melancholie dat zich, volgens het woordenboek, kenmerkt door een verdrietige kijk op het verleden of een onvervuld verlangen.
Maar het schudt me ook wakker. De zomer is namelijk nog niet helemaal voorbij en dus is het nog niet te laat! Deze week nog geen clubjes en volgens de weersvoorspelling nog zeker vier dagen met zomerse temperaturen. Mijn melancholie heeft me vanochtend precies laten zien waar dat onvervuld verlangen nog vervuld kan worden. Ik krijg het nog druk!
6 Comments