Aan het lijntje

Op een miezerige middag kom ik een groep kleutertjes tegen. Ze lopen achter elkaar in een lange sliert. Ieder kind houdt met een handje een lus vast aan een groen koord. Twee volwassenen begeleiden de slinger zonder zich al te veel zorgen te maken over het drukke verkeer of hun kostbare waar. Volkomen volgens de verwachting, is er een kleuter die in beslag wordt genomen door iets in een boom en dus omhoog loopt te kijken, een andere die iets op de stoep ziet liggen en zich bukt om het op te rapen en eentje die ineens lijkt te zien hoe grappig zijn eigen voeten bewegen. Het ‘boem-is-ho’-principe zorgt voor kleine botsingen met andere kindjes, maar omdat de begeleiders het tempo hebben aangepast, zijn er geen tranen, wordt er niet gevallen en lijkt het te horen bij hun manier van voortbewegen. Ze zijn zich totaal niet bewust van de goede manoeuvreerkunsten van hun begeleiders, die, als je de sliert wat langer observeert, wel degelijk veilige routes uitstippelen.

Soms hoop ik wel eens op zo’n koord met begeleiding voor mezelf. En dan met name een koord dat mij gidst langs de verleiding van, bijvoorbeeld, de NOS-app. Want waar stop ik en waar loop ik door als ik een falende/stralende bondscoach, nieuwe luchtaanvallen in Oekraïne, een gruwelijke moord, demonstraties in Iran, grensoverschrijdend gedrag, een zoekgeraakt kind of de olie- en gasprijs voorbij zie komen? Met name de hitsige, tendentieuze berichten zijn moeilijk te weerstaan. Gulzig neem ik ze tot me, maar het levert   me eerder een pafferig gevoel op dan voldoening.

Sander Donkers deed mij dit voorjaar een idee aan de hand in een van zijn columns op de voorpagina van de Volkskrant. Hij beschrijft daar een scene in een kroeg waar hij met z’n makkers zit en ze niet meer bijkomen van het lachen als een van de gesprekspartners aan tafel vraagt wat Johan Derksen met ‘kaas’ te maken heeft. Het blijkt dat zij de hele ‘kaarsen’-discussie van Vandaag Inside niet heeft meegekregen. Dat het wel een zeer belezen vrouw is, blijkt uit haar bijdrage die avond aan andere gespreksonderwerpen. Sander snapt het niet en vraagt haar hoe het komt dat zij niets over Johan Derksen heeft gehoord of gelezen, maar blijkbaar wel op de hoogte is van de situatie in de wereld. ‘Zorgvuldig manoeuvreren’, antwoordt zij hem. De hele tafel is stil en jaloers.

In de beeldspraak van het koord, laat de vrouw in kwestie zich niet aan het lijntje houden, maar loopt ze voorop. Ze voorziet zelf waar het mis kan gaan en waar niet. Sindsdien is zij mijn boegbeeld. De kop van het nieuwsitem bepaalt of ik blijf staan of verder loop. ‘Vette’ koppen laat ik links liggen en voor de ‘vezelrijke’ varianten maak ik tijd.  En wat denk je? Het werkt: ik ben digitaal afgevallen en voel me veel beter! Ideetje voor de kerstdagen misschien…?

 

Geschreven door