Het is woensdagochtend tien uur en ik heb nog vijftien minuten stuk te slaan in de stad voordat mijn time slot bij de laptopreparateur ingaat. Naast de gebruikelijke aanbevelingen over het maken van een back-up en het thuislaten van snoeren en hoezen, heb ik een hele lijst instructies voor deze afspraak gekregen: Kom op tijd (dus niet te vroeg, maar ook niet te laat)! Neem uw mondkapje mee! Draag het ook! Desinfecteer uw toetsenbord! En uw scherm!
Ik besluit om even door de Bijenkorf te lopen, want het miezert en er is niets zo armoedig als op een druilerige dag buiten in de rij te moeten wachten op je time slot. Vlak bij de koffiecorner op de begane grond, blijf ik hangen bij een stellage met grappige cadeautjes. Dan hoor ik ineens: ‘U moet achter de streep!!’ Ik kijk verschrikt op om te checken of ik ergens een streep heb gemist. Maar de reprimande wordt gegeven door een dame op leeftijd met grijze vlecht en artistieke rode cape, aan een andere dame op leeftijd in schotse rok, gezondheidsschoenen, regenjas en -hoedje. De artistieke cape staat bij de kassa haar koffie af te rekenen en wijst met haar vinger naar de streep die op anderhalve meter van haar op de vloer is geplakt. De schotse rok die kort daarvoor haar ogen nog besluiteloos heen en weer liet gaan tussen een pecannotentaartje en een gevulde koek, kijkt op alsof ze uit een diepe slaap ontwaakt.
‘Daar!’, zegt de cape vinnig terwijl ze opnieuw naar de vloer wijst.
‘O, hier!’, zegt de schotse rok. Ze kijkt naar beneden en ziet dat haar ene voet links en haar andere voet rechts van de streep staat. Schuldbewust stapt ze snel met beide voeten aan de linker kant van de streep.
‘Nee!!!’ De cape deinst achteruit. ‘Achter de streep! Eráchter, niet ervóór!’
‘O, erachter. Natuurlijk, erachter’, antwoordt de schotse rok vriendelijk en maakt een behoedzaam stapje naar achteren waardoor de neuzen van haar gezondheidsschoenen keurig een centimeter achter de streep staan. De rust daalt neer in de cape die haar latte macchiato afrekent en zich snel, maar gecontroleerd uit de voeten maakt. De dame in schotse rok knikt vriendelijk naar de medewerker achter de kassa en bestelt een ‘gewone koffie’.
Wat zou nou toch de oorsprong zijn van het gedrag van de dame in de cape, denk ik terwijl ik (in mijn eentje!) door de draaideur naar buiten ga. Je mag hopen dat het oprechte angst is en niet een doorgeschoten voornemen om nou eindelijk eens wat assertiever te worden. En wat fijn dat zij zo’n lieve schotse rok trof die soepeltjes meebewoog met haar specifieke aanwijzingen. Er ontstond daarna zelfs geen sputterend onderonsje aan de kassa over ‘hoe overdreven sommige mensen met de regels omgaan’. Het leek de schotse rok helemaal niet te deren wat de drijfveer voor de reprimande was. Volkomen welwillend en ogenschijnlijk oordeelloos, creëerde ze de gevraagde ruimte. Het deed niets af aan haar, het deed niets af aan de cape. Eigenlijk een prachtig lesje in deëscaleren.
Dus: mochten de kerstboodschappen nog niet zijn gedaan en vrees je de drukte in de supermarkt? Zoek je schotse rok of broek, doe een paar degelijke schoenen aan en deel met ruime hand vrede op aarde uit. Wie weet bevalt het zo goed, dat we daarmee toch nog iets moois overhouden aan dit jaar.
1 Comment