Opfriscursus

Voordat ik de deur uitga, loop ik nog even naar mijn geliefde om hem gedag te zeggen. Hij schiet in de lach als hij me ziet. ‘Je ziet er mal uit’, zegt hij. En dat terwijl ik mijn outfit vanochtend toch met zoveel zorg heb uitgezocht. Het eerste bloesje dat ik aantrok viel af – te strak om mijn bovenarmen – dus werd het een mouwloos hemdje met vest en een keurige regenjas. Als ik na zijn lachsalvo in de spiegel kijk, zie ik inderdaad een keurige mevrouwen-versie van mezelf. Helemaal niet passend bij de euforische stemming waarin ik een dag lang verkeerde toen ik anderhalve week geleden een whatsapp-bericht ontving van een vriendin uit hetzelfde geboortejaar als ik. ‘We kunnen een afspraak maken voor een vaccinatie!’, schreef ze. Ik liet prompt alles uit mijn handen vallen en vijf minuten later had ik twee prikafspraken staan. En vanochtend is het dan zover: ik krijg de eerste!

Als ik het parkeerterrein van de vaccinatielocatie oprijd, kom ik terecht in een goed geoliede machine. Ik word te woord gestaan door een eerste verkeersregelaar, die mij verwijst naar zijn collega verderop.  Deze jongen wijst mij persoonlijk een parkeerplaats aan en laat me weten waar ik naar binnen mag. De hal die ik binnenloop is kolossaal. Binnen zie ik zeker tien incheckbalies waar het al flink druk is. Verderop in de hal zijn er nog zo’n tien balies beschikbaar, die mogelijk pas opengaan als er verder wordt opgeschaald. Het is wel duidelijk dat ik eerst door een doorwrochte procedure moet voordat ik met een prik op zak de deur uit kan. Rood-witte linten houden mij en de stroom grijze koppen, met hier en daar een verdwaalde jongeling, binnen de juiste paden. Op de grond zijn grote blauwe stickers geplakt voor het geval de rij vastloopt en we anderhalve meter afstand moeten houden. Ik slingerdeslang naar een volgende official en krijg van haar een incheckbalie toegewezen, waar ik op een blauwe stip op mijn beurt moet wachten. Als ik naar mijn loket word gewenkt, typt een serieuze jongeman mijn gegevens in op zijn laptop en checkt mijn vragenlijst. Met een stapel papieren kan ik door naar de volgende ronde. Mijn papieren blijken in orde, maar vanwege een allergie die ik ooit heb gehad, mag ik eerst nog langs de medische post voor een check. En dan is het zover: de prik! Voordat ik het weet ben ik met prik in de arm alweer op pad naar de enorme wachtruimte waar ik een kwartier moet blijven zitten. Iedereen ondergaat het gedwee. Niemand valt van zijn stoel en op een paniekerige, hoge gil uit een van de prikhokjes na, is de sfeer gelaten. Na een kwartier sta ik op en loop naar de uitgang van de grote hal de wijde wereld weer in.

Ergens in mijn reptielenbrein is er iets wakker geworden. Lijkt dit niet, heel ver weg, op iets wat ik ken van vroeger: een hal, slingerende rijen mensen, papieren overhandigen, wachten, weer een check, een volgende hal met gelaten mede-wachtenden? Slimme truc van Schiphol om ons, net voor het losbarst, nog even een opfriscursus te geven.