Tijdens de Tai Chi-les vraagt de leraar aan ons of we willen gaan staan. Gewoon staan. Ogen dicht; je gewicht verdelen over je voeten; je armen ontspannen langs je lijf. ‘Breng je aandacht naar je polsen. Merk op of je kan staan met ronde polsen’, zegt hij. O, denk ik, eitje. Ik heb nog een hoop te leren in Tai Chi, maar met die polsen van …
Toen ik in de derde klas van de middelbare school zat, was ik razend verliefd op D. Zijn donkere haren, helderblauwe ogen, hautaine, ondoorgrondelijke blik en het feit dat hij een klas hoger zat dan ik, maakten hem onweerstaanbaar. Met mijn vriendinnen kon ik urenlang verzinnen hoe ik hem zou veroveren. Een van hen woonde bij hem in het dorp en ging als een volleerd …
Er zijn vriendschappen die de karakteristiek hebben van een rotsplantje: ook met weinig water blijven ze fier overeind. Met zo’n rotsplant-vriendin had ik eindelijk weer eens afgesproken en we gingen, zoals gewoonlijk, achter de komma verder. We hadden afgesproken in de Kunsthal in Rotterdam om ook nog iets te doen te hebben als we uitgepraat zouden zijn. Wishful thinking, want áls je elkaar dan ziet, …
‘Waarom bél je haar niet even?’, vraagt mijn moeder. Ik ben bij haar op bezoek, maar ben verwikkeld geraakt in een drukke app-wisseling met een vriendin. ‘Bellen?’, zeg ik met de wrevel in mijn stem die zo typerend is in een conversatie tussen moeders en dochters. ‘Ja, daar is zo’n ding toch voor?’ Ik rol met mijn ogen en blijf vinnig doortikken. Als de vriendin …
Voor de derde keer deze ochtend loop ik scheldend en met grote gebaren de tuin in richting de vijver. Nuffig en oprecht verbaasd word ik aangekeken door de reiger die ik al eerder aan de rand van de vijver betrapte. Hij is op jacht naar mijn goudvissen die zich de hele zomer vet en vol hebben gegeten om straks de winter weer een beetje heelhuids …
Ik was ooit bij de afscheidsreceptie van een collega die zijn carrière elders voort ging zetten. Hij had gewerkt als beleidsambtenaar bij het ministerie van SZW en ging nu een hele nieuwe kant op, buiten de overheid. Zijn vrouw en twee dochtertjes waren bij het afscheid aanwezig. Op een gegeven moment hoorde ik iemand aan zijn dochtertje van een jaar of zes vragen: ‘Weet jij …
Ik ben Corine (Wielenga) en ik ben het gezicht achter Invorm. Als coach weet ik een open en veilige omgeving voor mijn cliënten te creëren. Doordat ik in staat ben zaken met een zekere lichtheid te benaderen, durven mensen makkelijk ook zwaardere thema’s met mij te bespreken. Vaak werk ik vanuit mijn eigen kantoor in Voorburg (op 2 minuten lopen van het RandstadRail-station Leidschendam-Voorburg), maar voer ook wel wandelend mijn coachgesprekken.
Sinds een aantal jaar schrijf ik; binnenkort verschijnt mijn debuutroman.
