Omgaan met teleurstellingen
Het is een prachtige zondagochtend. Om halftien fiets ik weg met een yogamatje, dekentje, water en ruim zittende kleding. Helemaal volgens het voorschrift van de juf die de ‘opfriscursus meditatieve ademhalingstechnieken’ gaat geven. Er valt bij mij alleen wat weinig op te frissen: ik heb de cursus namelijk nog nooit gevolgd. Maar ik overweeg dat volgend jaar te gaan doen en deze dag lijkt me dus een uitgelezen mogelijkheid om te kijken of het wat voor me is. Ik heb wat filmpjes op Youtube bekeken, een boekje van een vriendin geleend en nog doorgelezen ook. Ik denk dat ik er wel mee wegkom. Niet vooraan zitten, vriendelijk kijken en vol overtuiging doen wat je denkt te moeten doen. Een beproefde strategie.
Bij het yogacentrum word ik ontvangen door twee dames die mijn naam op de lijst aanvinken. Of ik eerder ben geweest? “Nee”, zeg ik, “ik kom hier voor het eerst.” Geen punt. Ze wijzen me waar ik mijn jas op kan hangen, waar de toiletten zijn en waar ik thee kan vinden. “U heeft toch wel de cursus gevolgd hè?” vraagt een van de dames terloops. “Uh, nee, maar ik denk dat het me wel lukt”, antwoord ik. Met grote geschrokken ogen kijken de dames elkaar aan. Dat is niet de bedoeling! Een van hen loopt weg om een docent te halen. En dan begint er deze ochtend onverwacht een andere cursus voor mij: die van ‘Hoe ga ik om met teleurstellingen?’*. Ik begin keurig in de eerste fase: de ontkenning. Het komt allemaal wel in orde, denk ik. Begrijpelijk dat ze zo halsstarrig zijn bij aanvang, maar na afloop zullen ze moeten toegeven dat het allemaal prima is gegaan. Ondertussen is de docente gevonden. Ze legt uit dat de cursus die ik niet heb gevolgd de basis legt voor de technieken die ze deze ochtend gaan gebruiken. Zonder cursus valt er niets op te frissen en dus kan ik niet meedoen, laat ze stellig weten. Dat had ze beter niet kunnen zeggen. Want waar mijn eerdere gedachten nog zo fijn zen en geruststellend waren, ontketent haar weigering in alle hevigheid fase twee: woede! Ik daal af in de krochten van mijn ziel, op zoek naar passende verwensingen. Gaat die zweefmuts van deze meditatieve pufclub voor niet-zwangeren, mij nou vertellen dat ik niet mee kan doen? Nou, dan kan ze nog lachen. Ademen? Zen? Briesen zal ze bedoelen! Gnuiven! Snuiven! Blazen als een valse kat. Dat kan ze van me krijgen! Maar dan denk ik aan een van de vele lijfspreuken van mijn oma: “Met stroop vang je meer vliegen dan met azijn.” Dus ik besluit een engelachtig gezicht op te zetten en schakel door naar fase drie: onderhandelen. “Snap ik,” zeg ik, ogenschijnlijk de rust zelve. “Maar ik ben heel vertrouwd met ademhalingstechnieken. Ik heb al ruim 20 jaar zangles. En zingen gaat nu een keer beter als je begrijpt hoe de ademhaling werkt. Een heel ander soort ademhaling oefen ik als ik mediteer. En ook dat doe ik al vier jaar vrijwel dagelijks. Verder heb ik lang aan yoga gedaan en misschien weet je dat daar ook diverse ademhalingstechnieken onderdeel van de oefeningen zijn. Volgens mij is het dus geen probleem!” Tot mijn verbijstering is de dame in kwestie totaal niet onder de indruk van mijn ervaring en blijft onverbiddelijk. Ik kom er niet in. En ineens is daar fase vier: verdriet. Ik merk dat de tranen in mijn ogen springen. Ik had me echt op deze dag verheugd en nu kan ik niet meedoen. Er rest mij niets anders dan mijn spullen bij elkaar te zoeken en met afhangende schouders weer naar huis te fietsen.
Nog helemaal wrevelig, miskend en verdrietig doe ik onderweg naar huis alle fasen nog een keertje dunnetjes over. Maar gelukkig begint halverwege de fietstocht het licht weer een beetje te schijnen vanbinnen. Ik heb dan wel geen opfrisochtend gehad maar het is wel weer een mooie ervaring die ik kan delen in een blog. Ieder nadeel hep se voordeel, denk ik. Geen lijfspreuk van mijn oma dit keer, maar ik realiseer me dat ik in de vijfde en laatste fase ben aangeland: de aanvaarding. En ook zonder de cursus van vandaag ik voel me best opgefrist.
*Ik heb voor deze blog de theorie van Elisabeth Kübler-Ross over verlies en rouwverwerking gebruikt. Als je er meer over wilt lezen kun je hier klikken. Je komt dan terecht op de site van de Vlaamse vrijwilligersorganisatie die werkt vanuit haar gedachtengoed en het daar kort en helder verwoordt.
Omgaan met teleurstellingen
4 Comments