Over de schijnveiligheid van de berg en de redding van het dal
Toen ik voor de eerste keer ging skiën, ging ik mee met een groep mensen die dat al jaren deed. Ik had voor de zekerheid een keer op dennennaalden een lesje gevolgd, zodat ik niet helemaal bleu de berg op zou gaan. Ze durfden me daarom de eerste dag wel met de lift mee naar boven te nemen.
En daar stond ik dan. Aan de rand van iets dat een rode afdaling bleek te zijn. Een grote witte kilometers diepe afgrond gaapte me aan. Ik verstijfde van angst en het enige dat ik kon doen was mijn lijf volgen dat zich aan de berg vast wilde klampen. Met mijn kont naar het dal en mijn bovenlijf naar die veilige berg begon ik te glijden als een dolle en raakte de grip op mijn skies volledig kwijt. Toen ik tot stilstand was gekomen in een berg tiefschnee en mijn vrienden de tranen van het lachen uit hun ogen hadden gewist (en ik die van ellende), ging een van hen mij voor in de afdaling. En tot mijn afgrijzen vertelde ze mij dat ik met mijn bovenlijf moest hellen naar het Grote Diepe Dal. Alles in mij protesteerde. Maar toen ik het eenmaal voor elkaar kreeg, merkte ik ineens dat ik meer controle kreeg!
Ik vertel dit verhaaltje wel eens als een van mijn klanten het lastig vindt om het oude vertrouwde achter zich te laten en ruimte te maken voor het nieuwe, maar onbekende en dus vaak griezelige. Je hebt lef nodig om de schijnveiligheid van de berg in te ruilen voor de diepte van het dal. Maar lukt het je om dat te doen, ligt er een berg aan mogelijkheden aan je voeten!
2 Comments