Het is niks dat ik een versleten knie heb, maar vrijwel iedereen aan wie ik het vertel heeft wel een oplossing voor me. “Ga roeien!” (mag onder geen beding van de orthopeed), “Stop met hardlopen!” (deed ik toch al niet), ik moet mijn kuitbeenspieren trainen (kuitbeenspieren??), glucosamine slikken, vooral geen glucosamine slikken, ontstekingsremmers slikken, vooral geen ontstekingsremmers slikken, geen koolhydraten eten, veel koolhydraten eten, niet te veel bewegen, vooral lekker veel bewegen, het kniegewricht koelen, nee juist lekker warm houden, de knie ’s nachts en overdag iets hoger leggen (hoe houd ik overdag in godsnaam mijn knie ‘wat hoger’?). Dat alles ondersteund met waargebeurde succesverhalen van vrienden, ooms, oma’s of wetenschappelijke studies. En niet zelden gebracht met een stelligheid die mij de lust en het lef tot vragen over de voorgestelde actie op voorhand beneemt. Maar daar biedt het internet gelukkig uitkomst. Ik hoef de zoektermen ‘versleten knie’ en ‘remedie’ maar in te tikken en ik krijg een overload aan suggesties inclusief die voor operaties van gespecialiseerde knie-klinieken opgedrongen. Wat moet ik met zoveel informatie? Wie helpt me een keuze maken uit de veelheid aan ogenschijnlijk juiste oplossingen?
Als coach merk ik ook regelmatig dat mijn cliënten de neiging hebben om mij, nadat ze hun probleem hebben verteld, met vragende ogen aan te kijken. Ik zal als coach het antwoord op hun (levens)vragen toch wel weten? En niet zelden moet ik ook echt mijn tong afbijten. Natuurlijk heb ik ideeën. Briljante zelfs! Maar ik weet ook dat ik de volgende in de rij zou zijn die hen overlaadt met een goedbedoeld advies dat vervolgens wat vermoeid in de rugzak wordt gegooid. Veel lastiger is het voor mij om mijn suggesties in te slikken en mijn klant te helpen om zelf tot een acceptabele oplossing te komen. Door samen de mogelijkheden op een rijtje te zetten, de voor- en nadelen te onderzoeken en te kijken voor welke oplossing je zelf het meeste voelt. Zo brengen we dan met elkaar wat structuur in de veelheid aan oplossingen. Niet altijd even makkelijk, want hoe weet je nou of iets de beste oplossing is? Misschien begint het er wel mee dat je beseft dat er niet een beste oplossing bestaat. Alleen al omdat je nooit zult weten hoe een andere zou hebben uitgepakt. En die knie van mij? Die houdt zich goed staande doordat-ie regelmatig mee uit fietsen wordt genomen en glucosamine gevoerd krijgt. Of misschien juist ondanks dat fietsen en die pillen.