Is het waar?

Tijdens de Tai Chi-les vraagt de leraar aan ons of we willen gaan staan. Gewoon staan. Ogen dicht; je gewicht verdelen over je voeten; je armen ontspannen langs je lijf. ‘Breng je aandacht naar je polsen. Merk op of je kan staan met ronde polsen’, zegt hij.  
O, denk ik, eitje. Ik heb nog een hoop te leren in Tai Chi, maar met die polsen van mij zit het wel goed.
Dan loopt de leraar nog even langs bij iedereen om aanwijzingen te geven, wrijft zacht over mijn linker pols en zegt: ‘Dat kan nog wel wat ronder. Ja, zo! Nu gebeurt er wat!’ En tot mijn stomme verbazing voel ik een voorzichtig gonzende warmte mijn pols instromen.

Ander voorbeeld, dezelfde les:
‘Ga op je hurken zitten en wieg je rug heen en weer’, zegt onze mees.
O, denk ik, kan ik niet vanwege mijn rebelse knie. Maar omdat ik net eerder verrast was door mijn pols, besluit ik met meer nieuwsgierigheid te kijken hoe het er vandaag voorstaat met die knie. En, tweede verrassing die dag, ik kan voor de duur van de oefening makkelijk op mijn hurken zitten.

Nog eentje, andere setting:
Als ik op een vragenlijst een cijfer van 1-5 zou moeten invullen voor mijn psychische flexibiliteit, zou dat zeker een 4 zijn. Gisteren kwam ik in mijn Albert Heijn waar, op de vers-afdelingen en de wand met de gekoelde producten na, alle kruidenierswaren een nieuwe plek hadden gekregen. Geïrriteerd  liep ik stampend rond, me onderwijl afvragend welke gek had bedacht dat de boterhamzakjes bij de kaarsen horen te liggen in plaats van bij de schoonmaakproducten, want daar lagen ze namelijk altijd. 

Vrij onschuldige voorbeelden allemaal. Ik maak blijkbaar verhalen met de vastomlijnde ideeën over wat ik kan, of juist niet kan, over wat bij mij past of helemaal niet, over wie ik ben of wie juist niet. Dit soort (oordelende) verhalen hebben we ook over anderen, zeker als je vindt dat iemand je iets heeft aangedaan. En een verhaal wil smeuïg zijn. Dat betekent dat je het ene wat groter, het andere wat kleiner maakt en soms zelfs belangrijke informatie weglaat voor het beste effect. 

Byron Katie heeft haar levenswerk gemaakt van het ontrafelen van oordelende gedachten en verhalen die wij vertellen over onszelf en over anderen. Zij doet dit aan de hand van een aantal eenvoudige vragen:

  1. Is het waar?
  2. Kun je absoluut zeker weten dat het waar is?
  3. Hoe reageer je, wat gebeurt er, als je deze gedachte gelooft?
  4. Wie zou je zijn zonder deze gedachte?

 Ze noemt dit ‘The Work’ en je kan er hier meer over lezen en een werkblad vinden om ervaring op te doen met dit ontrafelproces. Ik ben zelf altijd weer verrast over het bijzondere effect ervan. Het helpt je als het ware in de transitie  van ‘jezelf iets wijsmaken’ naar ‘jezelf wijs maken’. Ik kan het je aanraden!

Geschreven door

2 Comments