Applaus!

Na afloop van de dansvoorstelling Broos (Conny Janssen Danst), klap ik mijn handen warm en mijn armen moe om de dansers en de allround-muzikante te bedanken voor hun prachtige en ontroerende optreden. Ze staan op een rijtje en buigen om het applaus in ontvangst te nemen. Ik zie dat het de een beter afgaat dan de ander. Er zijn dansers die onze waardering ten volle kunnen omarmen, maar anderen die het wat ongemakkelijk ondergaan. Hun lijven, die even daarvoor in een paar passen konden transformeren van een net lopende dreumes tot een in elkaar gekrompen, schuifelende bejaarde, kunnen nu niet verhullen dat ze liever nu dan straks weg willen hollen van al die overdaad. 

Ik heb ooit van een toneelspeler gehoord dat hij op de toneelschool les had gekregen in het in ontvangst nemen van applaus. Om in de huid van een ander op toneel te staan is al geen sinecure, maar om zonder die rol, als je kwetsbare zelf, de waardering van het publiek te ondergaan, had hij moeten leren. 

In het klein herken ik zijn verhaal wel: hoe lastig is het niet om een welgemeend compliment over een leuk bloesje in ontvangst te nemen. Een ‘Ach, het is eigenlijk een heel oud gevalletje’ ligt makkelijk op mijn lippen. Maar sinds iemand ooit tegen mij zei dat ik daarmee haar complimentje als een ongewenst cadeautje weggooide, doe ik dat niet meer. Ik probeer de moeite te nemen om het compliment echt in ontvangst te nemen en dus als het ware een buiging te maken.

Vreemd genoeg heb ik het idee dat we in de digitale wereld niet genoeg kunnen krijgen van complimentjes. Zoals mijn geliefde laatst zei: ‘Het leven gaat over liken!’ Hoe meer duimpjes, volgers, lezers, delers, hoe beter. Kunnen we makkelijker van die complimenten genieten omdat we de complimentenmaker niet zien? In de veilige anonimiteit is het makkelijk om glunderend al die duimpjes in ontvangst te nemen, maar om dat en plein public te doen… Voor je het weet vinden ze je arrogant of een aansteller.  Je beeldscherm be-schermt je en maakt je minder kwetsbaar voor je publiek. Maar is het ook wat armoedig, want: een binnenpretje op z’n tijd is leuk, maar echte pret heb je toch vooral met elkaar.

Ineens moet ik denken aan de reclame-slogan ‘Liever naakt dan namaak’. Op de poster (uit 1970!), zat een naakte, blonde vrouw met een lammetje in haar armen. Heel puur en zedig allemaal. Het is een oproep aan de lezer om zuiver scheerwol te gebruiken (‘Of het nu om uw kleding, dekens of tapijt gaat’). Misschien is mijn oproep wel om toch vooral veel live te applaudisseren en complimenten te maken. En om te genieten van het effect; of de ontvanger nou kronkelt van ellende of van plezier!

Geschreven door

4 Comments