In de Italiaanse heuvels is een hardnekkige mist neergedaald. Er staat geen zuchtje wind en al dagen weten we niet of de bomen hun blad al hebben verloren of misschien nog mooi staan te kleuren. De verstilling in de natuur heeft ook zijn uitwerking op mij en zorgt voor een soort algehele vertraging. Het lezen van de digitale krant, het gaande houden van twee vuren in de houtkachels en het bakken van een brood lijkt precies passend in deze beknopte wereld. Op enig moment besluiten we om toch maar eens een wandeling te maken: eentje met een forse klim. Gelukkig kennen we het pad, want ook nu beneemt de mist ons het zicht. We lopen gestaag omhoog en hoe warmer we het krijgen van de klim, hoe vaker we ineens de zon even door de wolken zien prikken. Als we buiten adem het hoogste punt hebben bereikt, wacht ons een verrassing: boven de deken van wolken die in het dal hangt, hebben we van de Middellandse Zee tot aan de Monte Rosa een glashelder zicht op de zonovergoten, besneeuwde Alpentoppen. Verbijsterd nemen we het in ons op: dit was er dus de hele tijd al. Het enige wat ervoor nodig was om het te zien, was dit klimmetje!
Nadat we weer zijn teruggekeerd en weer met ons hoofd ín de wolken zitten, lees ik op de NOS-app over de stijgende Coronacijfers en de nieuwe maatregelen. Wat een zompig einde van het jaar, somber ik. Ook daarin al geen uitzicht te bekennen. Maar dan moet ik denken aan onze wandeling van die ochtend: zou ik met wat moeite ook zónnige gebeurtenissen kunnen bedenken?
Voordat ik het weet buitelen ze over elkaar heen: zo zijn er onlangs twee mooie baby’tjes geboren in onze nabije omgeving, is mijn rug weer hersteld van de hernia van dit voorjaar, heb ik mijn weerzin tegen Zoomend werken overwonnen, ben ik met vriendinnen naar mooie tentoonstellingen geweest, heb met anderen fijne wandelingen gemaakt of films gezien, konden we weer naar ons Italiaanse huis en ga zo maar door.
Jazeker, de Corona-mistdeken hangt nog in het dal, maar het loont ook de moeite soms even omhoog te lopen en van het uitzicht te genieten.
3 Comments