Je kunt er de klok op gelijk zetten: rond het weekend dat het zomertijd wordt, is er een eendenechtpaar dat zich aanmeldt als nieuwe bewoners van onze vijver. Hiermee vangt de jaarlijkse strijd tussen mij en de eenden aan. Ik wil ze er namelijk niet in! Ik heb ooit gehoord dat ze je vijver kapot maken. Bovendien worden rond dat tijdstip de kikkers wakker en die willen drillen. En mijn kikkers waren eerst, dus die hebben voorrang. Ik vermoed dat de buren stoeltjes klaarzetten om de opvoering te zien die zich dan dagelijks een paar keer per dag rond de vijver afspeelt. Ik doe ’s ochtends de gordijnen open en zie het echtpaar dobberen. Ik loop met ferme pas naar het raam, hen boos aankijkend, roep Weg! en zwaai met mijn armen. Heel soms heb ik even contact met de eenden, maar meestal zwemmen ze rustig door. Ik moet dus naar buiten. Op mijn sloffen en in mijn pyjamaatje spring ik met een luid Whraaaahhhh!! door de buitendeur het terras op in de hoop ze hiermee een hartverzakking te bezorgen. Dit heeft wel enig effect: verongelijkt snaterend lopen ze de tuin in. Maar uit ervaring weet ik dat dat niet voldoende is. Op het moment dat ik binnen ben, zitten zij al weer met hun kont in de vijver. Ze moeten weg! Uit de tuin! Opzouten! En dat lukt alleen door ze achterna te zitten. Ze laten zich kris kras door de tuin jagen, terwijl ik klapperend en zwaaiend met mijn armen achter ze aan hol. Ik roep Tsjjstjssjtssj! en Weg! en zit ze op de hielen tot zij uiteindelijk besluiten dat de opvoering leuk genoeg is geweest en wegvliegen.
Nadat ik dat drie dagen stug heb volgehouden, blijkt dat het echtpaar van dit jaar zeer hardleers is. Hoe kan het ook anders als je naar dat eendenhoofdje kijkt: daar past niet veel grijze massa in. Ze willen gezinsuitbreiding in onze vijver. Ik kan letterlijk hoog en laag springen maar het gaat echt gebeuren. Hoeveel energie ga ik nog stoppen in mijn gewapper en gejaag? Wanneer geef ik me over en kom ik tot inkeer als het om het van alleenrecht voor de kikkers in mijn vijver gaat? En hoe belangrijk is deze overtuiging eigenlijk voor mij? Ik herinner me een opmerking die iemand ooit maakte toen ik hem vertelde over de strijd die ik voerde met mijn toenmalige manager. Ieder wissewasje was voor mij aanleiding om te ontvlammen en met hem in gevecht te gaan. Doodvermoeiend. “Choose your battles”, zei hij. “Je kunt je energie maar een keer gebruiken.” Ik had inderdaad veel tijd en energie had gestoken in het halen van mijn gelijk. Toen ik me dat eenmaal bewust was, lukte het beter om eerst te kijken of het onderwerp waarover ik van mening verschilde, wel de moeite van het gevecht waard was.
Daar vaart het eendenechtpaar. Hoeveel energie ga ik nog steken in ‘eigen kikkers eerst’? Heeft het asiel vragend echtpaar niet een kans verdiend? Ondertussen hebben mijn kikkers gedrild en ziet het er naar uit dat ze niet veel overlast ondervinden van de nieuwe bewoners. Ook kan ik niet echt zien wat de eenden nou kapot maken in de vijver. Ik verleen ze dus vijver-asiel en besluit dat ze dan ook maar namen te geven: Henk en Ingrid. En meteen verandert mijn kijk op het echtpaar. Ik heb het ineens over ‘onze eenden’ en zie hoe er een prachtig blauw stukje aan het verenkleedje van Ingrid zit. Ze is elders in de tuin onder een struik druk in de weer. Een nest? Zouden we kuikentjes krijgen? En hoe moet dat dan met de buurpoezen IJzeren Heintje en Lapje? Ik bereid me alvast voor op nieuwe katten-verdrijvingstechnieken. De buren mogen de stoeltjes nog even laten staan.
6 Comments