Op de eerste werkdag na mijn vakantie loop ik ‘s ochtends om zeven uur naar buiten om de krant te halen. De serene stilte op straat overvalt me. Ik vraag me af of het een weerspiegeling is van mijn interne geestelijke gesteldheid (zo lekker ontspannen na de vakantie) of dat ik juist heel erg in de war ben en een dag te vroeg aan het werk ben gegaan? Maar de krant zit in de bus en bovenaan prijkt de datum: maandag 10 juli 2017. En dan snap ik het: ik ben dan wel terug van vakantie, maar voor de rest van Nederland begint die nu pas! Ik vind het nooit erg om zo vroeg in het jaar al op pad te zijn geweest. Want doordat veel van mijn klanten in juli en augustus met vakantie zijn, lonkt een zomer met hier en daar een werkafspraak en veel mogelijkheden om met mooi weer een dagje naar het strand te gaan of te lunchen met (al dan niet studerende) nichtjes.
Waar ik vooral op hoop na de vakantie, is dat de superglue niet al te snel op de vingers van mijn rechter hand terugkomt. Want na twee weken vakantie waren mijn handen eindelijk weer eens schoon! Dat zou je overigens niet zeggen als je ze ziet na veertien dagen werken in de tuin, stratenmaken en tomaten pellen. Het lijken de handen van mijn oma wel nadat zij het zilveren bestek weer eens een goed beurtje had gegeven. Maar dat wroeten en spitten in de aarde en dat lospeuteren van onkruid tussen de tegels gaf mijn vingers dingen te doen die ze soms vergeten lijken te zijn. Hier in Nederland willen ze vooral dingen doen met toetsenborden. En met name de vingers van mijn rechterhand; die hebben hier een magische connectie met mijn telefoon. Ze lijken zo nu en dan wel vast te zitten met een zeer bijzondere componentenlijm: de ‘misschien-is-er-onder-deze-toets-wel-iets-heel-bijzonders-voor-mij-te-vinden’ superglue. Ik merkte in de eerste dagen van de vakantie dat deze lijm er nog voor zorgde dat mijn telefoon constant onder handbereik was. Maar naar mate de dagen vorderden en de handen zich vermaakten met andere zaken, sleet de superglue en stond mijn telefoon dagen achtereen stof te vangen op de oplader. Wat een rust…
Maar ik voel het al weer plakken, met alle onrust die daarbij hoort. Ik zie de voortuin vol onkruid staan. Gelukkig regent het, want mijn verslaafde vingers schreeuwen alweer om toetsenbordtraining…