Toen de sneeuw vorige week met bakken naar beneden kwam en mijn klanten mij om die reden lieten weten liever niet op pad te gaan en hun afspraken afzegden, leek alles mee te werken om het huis kerstklaar te maken. De tuin kon er niet kersteriger uit zien met sneeuw die als dikke dotten op de takken van de bomen bleef liggen en ik zette me aan het uitpakken van de dozen met kerstspullen. Dat alleen al brengt mij in hogere sferen. Ieder jaar zijn de dozen een klein beetje voller dan het jaar daarvoor, gevuld met spullen van en herinneringen aan voorgaande jaren. Ze gaan dan ook al zo’n 25 jaar mee. Zo tref ik vandaag weer de kerst-cd aan met een hysterisch Spaans kinderkoortje dat we gekocht hebben toen we ooit in december op Mallorca waren, het doosje met haakjes voor de kerstballen waarop in het handschrift van mijn moeder ‘Voor Corine’ staat, de papier-maché kerstballen die door een geliefde vriendin zijn gemaakt, goudlametta (een soort zware sliertjes die je aan de uiteinden van de takken kunt hangen als ‘ijspegels’, maar een miskoop omdat ijspegels zilver zijn en niet goud) dat ik nog heb gekocht bij meneer Heynen, de eigenaar van de winkel in de buurt die vast al tien jaar geleden is gestopt, etc.
Als ik bezig ben met het optuigen van de kerstboom, moet ik denken aan de tijd dat ik nog thuis woonde en mijn moeder het versieren van de kerstboom voor haar rekening nam. Zij had daar hele specifieke ideeën over: de spuitsneeuw wél op de stam, maar niet te veel op de takken, de kerstballen zodanig opgehangen dat ze goed het licht zouden vangen van de kaars-lampjes en het engelenhaar niet in krulletjes op de takken, maar helemaal uitgesponnen als een spinnenweb over de boom, waardoor er stralenkransjes rondom de lichtjes ontstonden. Een flinke klus en altijd even betoverend. Alhoewel Vrouw Heida, haar hulp in de huishouding, daar toch anders over dacht. Ieder jaar verkondigde ze dat ‘de boom van vorig jaar toch mooier was.’ De eerste paar keren was dat tot groot ongenoegen van mijn moeder, maar hoe vaker het voorkwam, hoe meer de uitspraak ging horen bij het betere kerstgevoel.
Hoe lang ik ‘mijn kerststalletje’ heb, weet ik niet precies. Ik weet zelfs niet meer waar ik het heb gekocht, maar ieder jaar zoek ik weer naar een passend plekje om de houten baby Jezus die op zijn kribje ligt geplakt goed uit te doen komen. In de loop der jaren zijn er steeds meer nieuwsgierige dieren bij gekomen die Jezus staan te bekijken. Een hobbelpaardje dat geen koordje meer heeft om in de boom te hangen, een ezeltje dat ooit is achtergelaten door een kindje dat bij ons kwam spelen en een schaapje dat zo’n zwaar hoofdje heeft dat het bij het minste of geringste voorover kukelt. Alleen heet Jezus bij ons niet Jezus, maar Kristalletje. Dat heeft opnieuw te maken met een kerstige herinnering: ik was uitgenodigd voor de huwelijksdag van een vriendin. Zij trouwde in december en liet het huwelijk inzegenen in een kerk die al uitgebreid in kerstsferen was. In een van de kapellen stond schemerig de kerststal met het pasgeboren kindeke en zijn ouders. Naast mij in de kerkbank, zat een moeder met haar zoontje. Het jongetje van zo’n jaar of zes had al een poos dromerig naar de kerststal zitten kijken en vroeg op een gegeven moment aan zijn moeder: ‘Mam, wil je weer eens vertellen van Jozes, Maria en Kristalletje?’ ‘Dat is goed hoor’, zei zijn moeder. Innig tevreden ging hij zitten, pakte de potloden en blocnote die zijn moeder voor hem had meegenomen en tekende gedurende de trouwdienst een prachtige kerststal.
Ik vind de verhaspeling van namen zo prachtig! Jezus en Jozef die samen Jozes zijn geworden is al een schitterende vondst, maar vooral het ‘Kristalletje’ is hors catégorie: een bundeling van Christus, Kerst en stalletje, overgoten met een sprankeltje poedersneeuw… Ik had het zelf willen bedenken. Jozes, Maria en Kristalletje hebben dit jaar weer een lekker plekje gekregen en zijn benieuwd welke kerst-items en herinneringen er volgend jaar met hen uit de doos zullen komen. Wie weet wel een mooi nieuw kerstwoord!
1 Comment