De sportschool en de pudding
Daar sta ik dan. Voor het eerst van mijn leven in een sportschool. Een beetje misselijk kijk ik naar de apparaten en naar de mensen die daar in trance hun oefeningen op doen. Het liefst zou ik heel hard naar huis hollen. Maar dat kan ik niet vanwege mijn versleten knie… en daarom ben ik hier.
De grote weerzin en de misselijkheid die ermee gepaard gaat roepen een herinnering bij me op. Ik was als trainer gevraagd om een klant van een collega-trainer over te nemen. Het was me tot dan toe gelukt om het af te houden. De Britse organisatie waar het om ging was heel formeel en hiërarchisch. Not my cup of tea. Maar de morele druk om het toch te doen werd opgevoerd (“Jij hebt die training als geen ander in je vingers.” “Je bent momenteel echt de enige die in het Engels kan trainen”, etc.). Ik ging door de knieën en er werd een overdrachtsgesprek met de klant gepland. En zo stond ik op de betreffende dag voor mijn kledingkast. Ik plukte er een wat folkloristisch uitziende rok en een net iets te vaal katoenen truitje uit en hoorde mezelf zeggen: “Ze doen het er maar mee.” Toen ik samen met mijn collega de hal binnenstapte voelde ik het meteen: totally underdressed. Het gesprek verliep dramatisch. De dame aan wie ik werd voorgesteld paste precies in het plaatje: prachtig mantelpakje, strak gestreken bloesje, pumps en een parelketting. En dol, maar dan ook echt dol op mijn afscheid nemende collega. Hij was haar ster, samen hadden zij al zoveel moois bereikt in de organisatie en zij voelden elkaar zo fantastisch aan, liet ze me fijntjes weten. Ieder antwoord wat ik daarna gaf kwam er stotterend en onhandig uit. Na een half uur zei de dame in haar onberispelijke Cambridge English wat vertwijfeld: “Oh well, the proof of the pudding is in the eating.” En zo kreeg ik mijn eerste opdracht als pudding. Toen we buiten stonden kon ik de schijn niet langer ophouden. “Ik doe het niet”, zei ik tegen mijn collega. “Hier word ik doodongelukkig.” En ik besefte dat ik ’s ochtends onbewust de opmaat had gegeven voor het mislukte gesprek met mijn kledingkeuze.
Ondertussen ben ik een beetje gewend geraakt aan de aanblik van de fitness-apparaten. Ik realiseer me dat mijn Onbewuste ook vanochtend hard zijn best heeft gedaan. Geen zaalschoenen kunnen vinden, dus mijn gympen maar even schoon geboend. “Ze doen het er maar mee”, hoor ik mezelf zeggen. Ook een handdoek ‘vergeten’ mee te nemen. Geen probleem, ze hebben er wel eentje te leen. En zo sta ik even later te stuntelen op de crosstrainer.
Sommige dingen moet je léren eten zeggen ze. Hoe gaat dat aflopen met dit fitness-puddinkje? Mijn Wilskracht is in gevecht met mijn Onbewuste maar wint. Met mijn net getrainde benen geef ik het bewust een schop onder de kont. Over drie dagen zit ik hier weer!
De sportschool en de pudding
8 Comments